خانه دل باز کبوتر گرفت

                                 شاید      ببرد      تا      عطش     آباد     دلم     را

بگشایم از این مویه دری سوی تبسم

                                                بگذارد   اگر   غم   کمی   آزاد   دلم   را

تا مهر جنون خورده به پیشانی اشکم

                                                یک لحظه ندیده است کسی شاد دلم را

می سوزم از این درد که بی دردم و دردا

                                                   کس نیست بپرسد که چه افتاد دلم را

با   بال   دعا   باد  صبا  می برد  امشب

                                                   تا   لحظه   سوزانی   میعاد   دلم   را

من  صید  کمند  توام  ای  آه  سحر خیز

                                                   مسپار  خدا  را  تو  به  صیاد  دلم  را